باز دلم تنگ است.

باز چشمانم باران می طلبد

آسمان دلم پر از ابرهای سیاه دلتنگی شده !

باز من تنهایم و در این سكوت حتی صدای ساز هم آرامم نمی كند

دل من باز كوچك شده !برای آنكه نمیدانم كیست ...

ولی غیبتش مرا می آزارد !

من خودم را گم كرده ام...!

كجا...؟

این را دیگر نمیدانم

عشق یعنی همچو من شیدا شدن / عشق یعنی قطره در دریا شدن

عشق یعنی دیده بر در دوختن / عشق یعنی در فراغش سوختن . . .

الهی قلب غم آتش بگیرد / سیاهی دق کند ماتم بمیرد

الهی تا رفیق هست و زمان هست / کسی یاد تو را از من نگیرد . . .

عشق یعنی همچو من شیدا شدن / عشق یعنی قطره در دریا شدن

عشق یعنی دیده بر در دوختن / عشق یعنی در فراغش سوختن . . .

بچه که بودیم ،  بچه بودیم

بزرگ که شدیم ،  بزرگ که نشدیم هیچ

دیگه همون بچه هم نیستیم

برای عشق پاک بچه گیها دلم تنگ است . . .

الهی قلب غم آتش بگیرد / سیاهی دق کند ماتم بمیرد

الهی تا رفیق هست و زمان هست / کسی یاد تو را از من نگیرد . . .

من این اس ام اس رو نفرستادم ! موبایلم خودش داده !

مثل اینکه موبایلم خاطر خواه موبایلت شده !!

اگرچه نازنینان را وفا نیست / گلستانی جو باغ آشنا نیست

اگر بر چرخ هفتم پا گذارم / دلم یک لحظه از یادت جدا نیست . . .

سال ها بگذشته از میلاد من / کو یکی مردانه باشد یاد من

منو یک تنهایی و یک شمع روشن … خدایا نکند باد بیاید . . .

برام بمون ، بهونه باش برای دل سپردن / نزار که آروم بشه یه روزی بی تو مردن . . .

گر تو را از ابلهی کردم رها ، بر من ببخش

بر سر عشق ، نه بر مهر و رفا ، بر من ببخش . . .

راستی ثانیه ها نامردند / گفته بودند که بر می گردند

بر نگشتند و پس از رفتنشان / بی جهت عقربه ها می گردند . . .

عشق یا جان گیرد یا افسرده کند / گل باشی روزی تو را پژمرده کند

چه خوش باد گر به عشقت برسی / بدان گر نرسی خاطرت آزرده کند . . .

هیچکس هرگز نمی داند چه سازی می زند فردا / چه می دانی تو از دیروز چه می دانم من از فردا

همین یک لحظه را دریاب که فردا می شوی تنها  . . .

فردا که باز هم خورشید طلوع کند ، باز من مثل همیشه ، استوارتر ، محکم تر

امیدوارانه تر ، چشم به راهت خواهم ماند ، خواهم ماند . . .

ذهن را درگیر با عشقی خیالی کردو رفت

جمله های واضح دل را سوالی کرد ورفت

چون رمیدنهای آهو، ناز کردنهای او

دشت چشمان مرا حالی به حالی کردو رفت

کهنه ای بودم برای اشکهای این وآن

هرکسی ما را به نوعی دستمالی کردورفت!

ابر هم در بارشش قصد فداکاری نداشت

عقده در دل داشت؛روی خاک خالی کردورفت

آرزویم با تو بودن بود،کوشیدم،ولی 

واقعیت را به من تقدیرحالی کردورفت

من که تسبیح نبودم تو مرا چرخاندی

مشت برمهره تنهایی من پیچاندی

مهر دستان تو دنبال دعایی می گشت

بار ها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکرها گفتی و به گفته خود خندیدی

از همین نغمه تاریک مرا ترساندی

بر لبت نام خدا بود خدا شاهد ماست

بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی

دست ویرانگر تو عادت چرخیدن داشت

عادتت را به غلط چرخه ایمان خواندی

قلب صد پاره من مهره صد دانه نبود

تو ولی گشتی و این گمشده را لرزاندی

جمع کن رشته ایمان دلم پاره شده است

من که تسبیح نبودم تو چرا چرخاندی؟